Τα
ωραία ταξίδια είναι πάντοτε σύντομα
και όλη μας η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο
παρά μια θαμπή νοσταλγία
λίγες λιακάδες, πολλές συννεφιές
κι ατέλειωτα όνειρα σ’ ακάθιστες νύχτες
για κάτι ασαφές κι ακαθόριστο
που δεν υπήρχε
κι όμως το βλέπαμε.
Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να φύγεις
κι όλο διστάζεις, όλο το αναβάλεις
γιατί αδυνατείς να νοήσεις
από πού ήρθες
πως έφτασε ως εδώ
και γιατί οι δρόμοι παραμένουν κλειστοί
κι απροσπέλαστοι.
Κι αυτή η μουσική, κάποιες φορές, τόσο έντονη
τόσο διαπεραστική
διασχίζει αιώνες αιώνων
κι αίφνης ξεσπάει πότε σαν θύμηση
πότε σαν θύελλα
πότε σαν ευωδιά που ενδυθήκαμε
καθώς διασχίζαμε ξάγρυπνοι
τις νησίδες των άστρων.
Και κάπως έτσι, ξεχασμένοι κι αθώρητοι,
κοινωνώντας, στον άνεμο, τις λιτές ιστορίες μας
ξεμακραίνουμε
ξεμακραίνουμε
ξεμακραίνουμε στις σιωπές.
Τάκης Τσαντήλας
