Γάζα: Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η φρίκη επελαύνει

Στη Γάζα καθημερινά μυρίζει θάνατο.
Από βόμβες, από πείνα και δίψα, από έλλειψη φαρμάκων, από εγκατάλειψη.
Παιδιά θάβονται καθημερινά. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίζονται.
Οι λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» φαντάζουν λειψές, φτωχές, αδύναμες. 
Ο ΟΗΕ μιλά για λιμό, για μαζικό θάνατο, για απόγνωση.
Εμείς μιλάμε για «πολιτικές θανάτου», για «υποκριτική ουδετερότητα», για «επιλεκτική ισορροπία». 
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, ακτιβιστής ή πολιτικά ενεργός για να δεις, να ακούσεις, να εξοργιστείς, να αφυπνιστείς. Φτάνει να είσαι άνθρωπος. 
Όσο αδυνατούμε να δούμε, όσο κωφεύουμε, όσο σιωπούμε τόσο η φρίκη, στη Γάζα, επελαύνει. Και θερίζει. 
Αν δεν ζητήσουμε να σταματήσει ΤΩΡΑ αυτή η σφαγή, είμαστε συνένοχοι.
Δεν είναι θέμα άποψης αλλά καίριο ζήτημα ζωής και θανάτου. 
Ας μιλήσουμε επιτέλους. Ανοιχτά, δυνατά, ευδιάκριτα.
Γιατί δεν μπορούμε πια να λέμε πως δεν ξέρουμε. 
Αυτή η σφαγή πρέπει να σταματήσει.
Αυτή η σιωπή πρέπει να σπάσει.
Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η αδικία ουρλιάζει.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη. 


t_t  

Όταν το ανθρώπινο χάνεται, το τέρας πλησιάζει

Όσο θα υπάρχουν αιτίες που γεννούν πόλεμο, φτώχεια, βία, περιβαλλοντική καταστροφή και ανισότητα, τόσο οι ευάλωτοι αυτού του κόσμου θα αναζητούν το λίγο, το ελάχιστο – το κάτι από το τίποτα. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Και όποιος την αρνείται, απομακρύνεται από τον άνθρωπο. Το ανθρώπινο χάνεται και το τέρας πλησιάζει.
Η μετανάστευση και η προσφυγιά δεν είναι επιλογή πολυτελείας, αλλά κραυγή επιβίωσης. Κανείς δεν εγκαταλείπει την πατρίδα του αν δεν την έχει ήδη χάσει. Όταν το σπίτι σου βομβαρδίζεται, όταν τα παιδιά σου πεινούν, όταν διώκεσαι για τις ιδέες σου, την πίστη σου, το φύλο ή την ταυτότητά σου, η φυγή γίνεται πράξη ελπίδας.
Από τη Συρία ως το Σουδάν, από το Αφγανιστάν ως την Παλαιστίνη, από τις φτωχογειτονιές της υποσαχάριας Αφρικής μέχρι τις περιοχές που πλήττονται από την κλιματική κρίση, ο κόσμος βράζει. Και τα κύματα των ξεριζωμένων μας υπενθυμίζουν τη συλλογική αποτυχία: των πολιτικών, της ανθρωπότητας, του πολιτισμού.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν ταξιδεύουν σε business class. Διασχίζουν ναρκοπέδια, παγώνουν σε βουνά, πνίγονται σε θάλασσες, στοιβάζονται σε φορτηγά, περπατούν για χιλιάδες χιλιόμετρα. Δεν ζητούν πολυτέλειες, αναζητούν ζωή. Η παρατυπία δεν είναι εγκληματικότητα – είναι η βίαιη συνθήκη παραβίασης διαδρομών που ούτως ή άλλως είναι κλειστές για αυτούς.
Το πώς στεκόμαστε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους είναι το πώς στεκόμαστε απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους. Αν βλέπουμε «εισβολείς», «κίνδυνο», «βάρος», ίσως χρειαστεί να κοιταχτούμε βαθιά στον καθρέφτη. Ο φόβος, όταν ποτίζει τη σκέψη, γεννά αποκτήνωση. Και ο άνθρωπος γίνεται απολίθωμα, όταν ξεχνά πως από πάντα υπήρξε πρόσφυγας.
Δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας. Είναι θέμα δικαιοσύνης, ανθρώπινων δικαιωμάτων και κοινής λογικής. Η Ευρώπη και η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορούν να συνεχίζουν με πολιτικές αποτροπής, φράχτες, αποθήκες ψυχών και «εξαγωγή» της ευθύνης σε τρίτες χώρες.
Γιατί κανένας τοίχος δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη ανάγκη.
Αλλά κάθε τοίχος υψωμένος απέναντι στην αλληλεγγύη, χαμηλώνει το ανάστημά μας ως κοινωνία.


t_t