Από βόμβες, από πείνα και δίψα, από έλλειψη φαρμάκων, από εγκατάλειψη.
Παιδιά θάβονται καθημερινά. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίζονται.
Οι λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» φαντάζουν λειψές, φτωχές, αδύναμες.
Ο ΟΗΕ μιλά για λιμό, για μαζικό θάνατο, για απόγνωση.
Εμείς μιλάμε για «πολιτικές θανάτου», για «υποκριτική ουδετερότητα», για «επιλεκτική ισορροπία».
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, ακτιβιστής ή πολιτικά ενεργός για να δεις, να ακούσεις, να εξοργιστείς, να αφυπνιστείς. Φτάνει να είσαι άνθρωπος.
Όσο αδυνατούμε να δούμε, όσο κωφεύουμε, όσο σιωπούμε τόσο η φρίκη, στη Γάζα, επελαύνει. Και θερίζει.
Αν δεν ζητήσουμε να σταματήσει ΤΩΡΑ αυτή η σφαγή, είμαστε συνένοχοι.
Δεν είναι θέμα άποψης αλλά καίριο ζήτημα ζωής και θανάτου.
Ας μιλήσουμε επιτέλους. Ανοιχτά, δυνατά, ευδιάκριτα.
Γιατί δεν μπορούμε πια να λέμε πως δεν ξέρουμε.
Αυτή η σφαγή πρέπει να σταματήσει.
Αυτή η σιωπή πρέπει να σπάσει.
Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η αδικία ουρλιάζει.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη.
t_t
