Απορία άστρου που δεν βγήκε

Τι είναι αυτό
που δεν σ’ αφήνει,
ενώ ποθείς,
καθώς διασχίζεις το ηφαίστειο
παρέα με τον άνεμο,
να αφεθείς,
ν’ ανυψωθείς,
να εκραγείς μαζί του.

Και το βλέμμα 
νυχτώνει 
και χάνεται. 


t_t   /   25.10.25

Εύθραυστος σπόρος

Μετά τη νυχτερινή συμφωνία
κόπασαν οι λυγμοί.
Τα νερά υψώθηκαν σιωπηλά
στον αιθέρα.
Οι σκιές μονάζουν γαλήνιες
στα σιωπητήρια του χρόνου.
Η μελαγχολία - αμετάθετη -
καθρεπτίζεται στα μετέωρα φύλλα
του Οκτώβρη.
Η σελήνη μετοίκησε
στο βυθό του πελάγους,
ιστορώντας στον άνεμο
συναισθήματα άφατα.
Οι μουσικές - των αιώνων -
αναπνέουν μαζί σου. 

Ένα «σ’ αγαπώ» απομένει
ως εύθραυστος σπόρος -
να ανθίσει
ή να χαθεί
στις δρακολίμνες των άστρων.


t_t  /  16.10.25 

Νυχτερινή συμφωνία

Άνεμος και Σελήνη (απόσπασμα)

Άνεμος:  Είσαι όμορφη. Πολύ. Φέγγεις υπέροχα∙ δίνεις χρώμα στη νύχτα.
Σελήνη:  Ευχαριστώ πολύ για το λεπτό σου θρόισμα. Τόσο ωραίο κι αισθαντικό!
Άνεμος:  Σ’ αγαπώ.
Σελήνη:  Μα πώς; Δε με γνωρίζεις.
Άνεμος:  Σε γνωρίζω... Πάντα η λάμψη σου μ’ έθελγε - κι ας μη σε ήξερα.
Σελήνη:  Και θα μ’ αγαπάς πάντα;
Άνεμος:  Πάντα.
Σελήνη:  Κι αν πάψω να φέγγω;
Άνεμος:  Αν πάψεις να φέγγεις... δε θα θροΐζω, δε θα φυσώ, δε θα υπάρχω.
Σελήνη:  Και τι ζητάς από μένα;
Άνεμος:  Να ανασαίνεις. Και να φέγγεις.
(ψιθυριστά)  Να σε κοιτώ μονάχα θέλω∙ να εξυμνώ την ομορφιά σε κάθε ανάσα σου.
Σελήνη:  [ . . . ]
(ψιθυριστά)  Όπου θροΐζεις, φέγγω. Όσο θροΐζεις - θα φέγγω. 


t_t  /  08.10.25 

Αιθερογραφία

* Ένα όμορφο πρόσωπο είναι το ηδύ κάτοπτρο το φωτός
στην ανάμνηση

Αναδιφώντας μυροβόλα όνειρα 
που αναπηδούν στο κύμα
μέσα στ’ αμίλητο νερό
στον κόλπο με τα βότσαλα -
σε βλέπω να προσέρχεσαι
με τα μαλλιά σου ξέπλεκα
και να βουτάς γυμνή
στις θαλασσοσπηλιές τ’ ανέμου.  
Το πρόσωπό σου∙
όμορφο
φωτεινό
διάφανο∙
άδει σαν Καλοκαιρινό ξημέρωμα
χορογραφώντας στους αιώνες,
την αθανασία!

* Η «αιθερογραφία» έχει πρόσωπο, αποτύπωμα, διαδρομή.  
Θητεία στη συνεπή ασυνέπεια των αισθήσεων.
Και σαφώς παραλήπτη. Παραλήπτη με όνομα! Εις το διηνεκές.


t_t  /  25.09.25 

Σεπτέμβρης - [ I will return ]

Σεπτέμβρης.
Το φως αργά υποστέλλει την αίγλη του
για να την εκθέσει αλλού.
Ο αέρας ισχνός κρατά την ανάσα του
με μια μελαγχολική ασάφεια
που φέρνει σε σένα.
Χείλη σφιγμένα με μια παύση απέραντη.
Κινήσεις αμήχανες με βλέμματα έμβροχα
να καίνε δίχως να φλέγονται.
Μια μυστική αμμουδιά που μας διαπλέει
και καταγράφει όσα ΔΕΝ είπαμε
και ναυάγησαν σε ακατανόητες αναμονές.
Είσαι όμορφη.
Ναι, είσαι όμορφη.
Κάποια στιγμή θα επιστρέψω
και θα σε πάρω αγκαλιά
να κοινωνήσουμε με ξημέρωμα και χαρά.

Κάποια στιγμή θα ραγίσει η θλίψη. 


t_t   /  01.09.25 

Απόδραση στη Φέγγαρο

Η Φέγγαρος. Νησί κυκλικό
σαν αποκομμένο κομμάτι φεγγαριού
που κύλησε αργά
και βυθίστηκε στη θάλασσα.
Τα βράχια του φωσφορίζουν,
μυρίζουν φύκια κι ιώδιο,
οι θάμνοι ευωδιάζουν θυμάρι
κι οι πόθοι ανθίζουν
στο πάνσεπτο φως του Αυγούστου.
Την πανσέληνο, οι κάτοικοι
- ντόπιοι και επισκέπτες -
στήνουν χορό στην ακτή∙
οι μελωδίες σμίγουν με το θρόισμα των κυμάτων,
οι σκιές τους μεγαλώνουν ως τον ορίζοντα
και γίνονται γέφυρες
για τα όνειρα ναυτικών,
ναυαγών
και προσφύγων.


t_t  /  08.08.25 

Γάζα: Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η φρίκη επελαύνει

Στη Γάζα καθημερινά μυρίζει θάνατο.
Από βόμβες, από πείνα και δίψα, από έλλειψη φαρμάκων, από εγκατάλειψη.
Παιδιά θάβονται καθημερινά. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίζονται.
Οι λέξεις «ανθρωπιστική κρίση» φαντάζουν λειψές, φτωχές, αδύναμες. 
Ο ΟΗΕ μιλά για λιμό, για μαζικό θάνατο, για απόγνωση.
Εμείς μιλάμε για «πολιτικές θανάτου», για «υποκριτική ουδετερότητα», για «επιλεκτική ισορροπία». 
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, ακτιβιστής ή πολιτικά ενεργός για να δεις, να ακούσεις, να εξοργιστείς, να αφυπνιστείς. Φτάνει να είσαι άνθρωπος. 
Όσο αδυνατούμε να δούμε, όσο κωφεύουμε, όσο σιωπούμε τόσο η φρίκη, στη Γάζα, επελαύνει. Και θερίζει. 
Αν δεν ζητήσουμε να σταματήσει ΤΩΡΑ αυτή η σφαγή, είμαστε συνένοχοι.
Δεν είναι θέμα άποψης αλλά καίριο ζήτημα ζωής και θανάτου. 
Ας μιλήσουμε επιτέλους. Ανοιχτά, δυνατά, ευδιάκριτα.
Γιατί δεν μπορούμε πια να λέμε πως δεν ξέρουμε. 
Αυτή η σφαγή πρέπει να σταματήσει.
Αυτή η σιωπή πρέπει να σπάσει.
Δεν υπάρχει ουδετερότητα όταν η αδικία ουρλιάζει.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη. 


t_t  

Όταν το ανθρώπινο χάνεται, το τέρας πλησιάζει

Όσο θα υπάρχουν αιτίες που γεννούν πόλεμο, φτώχεια, βία, περιβαλλοντική καταστροφή και ανισότητα, τόσο οι ευάλωτοι αυτού του κόσμου θα αναζητούν το λίγο, το ελάχιστο – το κάτι από το τίποτα. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Και όποιος την αρνείται, απομακρύνεται από τον άνθρωπο. Το ανθρώπινο χάνεται και το τέρας πλησιάζει.
Η μετανάστευση και η προσφυγιά δεν είναι επιλογή πολυτελείας, αλλά κραυγή επιβίωσης. Κανείς δεν εγκαταλείπει την πατρίδα του αν δεν την έχει ήδη χάσει. Όταν το σπίτι σου βομβαρδίζεται, όταν τα παιδιά σου πεινούν, όταν διώκεσαι για τις ιδέες σου, την πίστη σου, το φύλο ή την ταυτότητά σου, η φυγή γίνεται πράξη ελπίδας.
Από τη Συρία ως το Σουδάν, από το Αφγανιστάν ως την Παλαιστίνη, από τις φτωχογειτονιές της υποσαχάριας Αφρικής μέχρι τις περιοχές που πλήττονται από την κλιματική κρίση, ο κόσμος βράζει. Και τα κύματα των ξεριζωμένων μας υπενθυμίζουν τη συλλογική αποτυχία: των πολιτικών, της ανθρωπότητας, του πολιτισμού.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν ταξιδεύουν σε business class. Διασχίζουν ναρκοπέδια, παγώνουν σε βουνά, πνίγονται σε θάλασσες, στοιβάζονται σε φορτηγά, περπατούν για χιλιάδες χιλιόμετρα. Δεν ζητούν πολυτέλειες, αναζητούν ζωή. Η παρατυπία δεν είναι εγκληματικότητα – είναι η βίαιη συνθήκη παραβίασης διαδρομών που ούτως ή άλλως είναι κλειστές για αυτούς.
Το πώς στεκόμαστε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους είναι το πώς στεκόμαστε απέναντι σ’ εμάς τους ίδιους. Αν βλέπουμε «εισβολείς», «κίνδυνο», «βάρος», ίσως χρειαστεί να κοιταχτούμε βαθιά στον καθρέφτη. Ο φόβος, όταν ποτίζει τη σκέψη, γεννά αποκτήνωση. Και ο άνθρωπος γίνεται απολίθωμα, όταν ξεχνά πως από πάντα υπήρξε πρόσφυγας.
Δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας. Είναι θέμα δικαιοσύνης, ανθρώπινων δικαιωμάτων και κοινής λογικής. Η Ευρώπη και η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορούν να συνεχίζουν με πολιτικές αποτροπής, φράχτες, αποθήκες ψυχών και «εξαγωγή» της ευθύνης σε τρίτες χώρες.
Γιατί κανένας τοίχος δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη ανάγκη.
Αλλά κάθε τοίχος υψωμένος απέναντι στην αλληλεγγύη, χαμηλώνει το ανάστημά μας ως κοινωνία.


t_t 

Μετάβαση

Εισδύω εντός μου με αργές απλωτές κι οξυγόνο αμφίβολο
σαν δύτης αμέριμνος σε ανέγνωρη θάλασσα.
Αναμνήσεις θολές προσεγγίζουνε πλάι μου
μου συστήνουν το κύμα κι αναδείχνουν αμήχανα
τις φθαρτές μοιρασμένες μας λύπες που μονάζουν στ’ αζήτητα.
Δεν ζητώ εξηγήσεις. Συμφιλίωση μόνο∙ 
να καθίσω μαζί μου, να κοιτάξω στα μάτια τον απέναντι άλλο μου,
να γνωρίσω καλά τις αόρατες λέξεις που στηρίζονται στ’ άπειρο
και φλερτάρουν - τις νύχτες - μαζί μου. 

Με χαράσσουν οι μνήμες
από πάθη ευήλια   
που αρνήθηκα.


Τάκης Τσαντήλας

Φλοίσβισμα

Άκου, κορίτσι εσύ,
θεά ζηλευτή
και θεά απονύχτερη
ξακουστή των μυχών
και των μύθων
με τα άνθη του ήλιου
στο άμωμο βλέμμα σου,
το φλοίσβισμα άκου
που γεννά η ορχήστρα των άστρων
–για σένα
στα πέλαγα 


Τάκης Τσαντήλας

Η ραψωδία των όπλων

Ο πόλεμος είναι το ακατανόητο μίσος
που φοράει στολή
και σπέρνει τον τρόμο.
Ο καθρέπτης που σπάει
και μέσα του βλέπεις
την ιστορία
τη μνήμη
το ασύνορο μέλλον
να θρηνούν
καθώς αναδύεται άκαμπτη
και ψυχρή
η ραψωδία των όπλων. 

Οι πόλεμοι δεν είμαι μόνο στρατηγοί και στρατιώτες.
Κυρίως είναι βλέμματα που κοιτάνε δίχως να βλέπουν.  


Τάκης Τσαντήλας 

* Πίνακας: «Τα νέα του πολέμου» Louisa Starr Canziani, 1900

«Αντάρτης στίχος» του Τάκη Τσαντήλα. Ανάλυση από τη Βάσω Καραγιάννη.

Υπάρχει λόγος / ν’ ανιχνεύεις στίχους / στο σκοτάδι
ένας αντάρτης στίχος να βρεθεί / ίσως φωτίσει με τη λάμψη του / το σύμπαν

Από τον τίτλο ακόμα ο Τάκης Τσαντήλας μάς συστήνει τον «αντάρτη στίχο» Ένας στίχο ανυπότακτο και ελεύθερο που αμφισβητεί, αντιστέκεται και δεν υποτάσσεται.
«Υπάρχει λόγος / ν’ ανιχνεύεις στίχους / στο σκοτάδι»
Έναν στίχο που παλεύει απέναντι στο σκοτάδι,  κυριολεκτικά ή μεταφορικά, ενάντια δηλαδή στην άγνοια, στη σιωπή, στο φόβο, στη λήθη.

Ο ποιητής θέτει ευθύς εξαρχής ένα υπαρξιακό και αισθητικό ερώτημα: αξίζει να ψάχνεις στίχους μέσα στο σκοτάδι; Η απάντηση είναι έμμεση, μα σαφής: ναι, γιατί ενδέχεται να βρεθεί εκείνος ο ένας, ο ξεχωριστός, «αντάρτης» που θα φωτίσει.
«ένας αντάρτης στίχος να βρεθεί / ίσως φωτίσει με τη λάμψη του / το σύμπαν» 

Η λάμψη του στίχου είναι αντίστοιχη του φάρου, του άστρου, της αλήθειας. Η λέξη ίσως κρατά την αβεβαιότητα, όμως δεν ακυρώνει την ελπίδα. Το σύμπαν λειτουργεί εδώ ως υπερβολή, αλλά όχι δίχως νόημα: ένα ποίημα μπορεί να διασαλεύσει την αταραξία του κόσμου, να ανατρέψει μια αίσθηση παρακμής, ανελευθερίας και κοινωνικής αδράνειας.

Ο λόγος του Τάκη Τσαντήλα είναι ουσιώδης και φειδωλός. Λιτός και πυκνός. Η λέξη «ανιχνεύεις» παραπέμπει σε ερευνητή ή περιπατητή. Δεν υπάρχουν κραυγές, μα η ένταση είναι εκεί, στο «ανιχνεύεις», στο «σκοτάδι», στον «αντάρτη» και υποδεικνύει πως ένας στίχος μπορεί να λειτουργήσει υπονομευτικά, λυτρωτικά, αποκαλυπτικά, επαναστατικά.
Είναι ο στίχος που δεν φοβάται να συγκρουστεί  και να εναντιωθεί στο ρεύμα, γι’ αυτό είναι και «αντάρτης». Που αναδύεται από την αφάνεια για να φέρει κάτι που λυτρώνει και αφυπνίζει.
Είναι αντάρτης: δεν υπηρετεί την καθιερωμένη γλώσσα, δεν γράφεται για να «ευχαριστήσει» ή να ενταχθεί. Αποσπάται από τον συμβατικό ποιητικό λόγο, δεν συμπορεύεται με τις εκάστοτε νόρμες, στοχεύει όχι στην τέρψη, αλλά στην αφύπνιση.

Ο Τάκης Τσαντήλας με τον «αντάρτης στίχο» του, συνοψίζει την ποιητική ηθική ως μια βαθιά αντισυμβατική, λιτή και ασκητική, συνειδητά ανατρεπτική, με απόλυτη πίστη στην αξία του αυθεντικού λόγου.

Βάσω Καραγιάννη – Φιλόλογος
11 Ιουνίου 2025

Αναδιάταξη

Καιρός για αναδιάταξη
της συνείδησης
της συναίσθησης
της ευαισθησίας μας 

Να δούμε ξανά ποιοι είμαστε
πόσοι είμαστε
γιατί είμαστε
αν πράγματι είμαστε 

Να αναμετρηθούμε με την αδράνεια
τις φοβίες
τις συστολές
τις σιωπές
τις απουσίες μας 

Να προσεγγίσουμε τους ανέμους των αποκλεισμένων κι αόρατων
να ανοιχτούμε στο κύμα μαζί τους
ν’ αφουγκραστούμε τους αχούς και τους ψιθύρους τους
να δούμε κατάματα τη βροχή που κυλάει στο βήμα
στο βλέμμα
στο μέσα τους 

Να επανασυνδέσουμε το τίποτα με το όλον
το ελάχιστο με τ’ απέραντο
τη χαρά με την προσφορά
τη δικαιοσύνη με την πολυχρωμία 

Αρνούμενοι να υποταχτούμε στον κυνισμό της αναίδειας
της ευτέλειας
της αλαζονείας 

Στα ίδια μέρη να ξαναχαθούμε
ακτιβιστές της ομορφιάς  
της χειραφέτησης
της ελευθερίας 

ως την τελική ήττα


Τάκης Τσαντήλας

Το τέρας της υποταγής

Το τέρας δεν φοράει πάντα μπότες∙
σαν χαμαιλέοντας αλλάζει χρώματα,
φοράει μάσκα υπακοής
στο σκοτεινό του πρόσωπο,
την καλογυαλισμένη του γραβάτα
και περπατά ανάμεσά μας
ρητορεύοντας.

Όσο θ’ αρνούμαστε να το δούμε
κι απομακρυνόμαστε απ’ τα τοπία της ευθύνης,
η ιστορία θα επιστρέφει αμείλικτη,
δεικνύοντας, για πολλοστή φορά,
πως η υπακοή, στον κόσμο των τεράτων,
είναι ψέμα
είναι αίμα
είναι υποταγή. 

Το τέρας βρυχάται, κι είναι εδώ
γιατί εμείς λείπουμε.
Είναι ίσως το κάτοπτρό μας
όταν σιωπούμε,
όταν κωφεύουμε,
όταν απέχουμε,
όταν βαθιά στον καναπέ μας βυθιζόμαστε. 

Όσο οι ευαισθησίες μας θα αδρανούν
κι οι αγωνίες μας θα εξαντλούνται
στα μικρά και ασήμαντα,
τόσο το τέρας θα κραυγάζει,
θα καγχάζει,
θα μας μοιάζει. 

Θα μας καταπιεί.


Τάκης Τσαντήλας 

Συνάντηση

Φιλονικώντας
όλη νύχτα
με τη θύμηση
αίφνης με το ξημέρωμα
σκοντάφτω πάνω
σ’ ένα έγκαυλο
κι αλλοπαρμένο 
ποίημα 


Τάκης Τσαντήλας

Σεπτός πειρασμός

Έτσι να ραίνουν τα ποιήματα 
Σαν βροχές ποθεινές
που διασπούν τις σιωπές
και ποτίζουν τα άνθη 
Σαν ρανίδες ασύχαστου πάθους 

Ν' αραιώνουν τα σύννεφα 

Ν' αγκαλιάζει ο σεπτός πειρασμός το κορμί
και να σμίγουν στην άμμο 

 ΥΓ: Εσύ, η λυγμική ανάσα του απείρου
κι εγώ, ο έσχατος εξόριστος του παράδεισου 


Τάκης Τσαντήλας 

Καρφιά στο χρόνο

Θα ‘ρθει η στιγμή
που τα καρφιά των ενοχών   
που σιωπήσαμε  
θα μας τρυπούν  
βαθιά
βαθύτατα 
μες στη συνείδηση 
ως διαρκές και ανεπούλωτο
συλλογικό της μνήμης
τραύμα 


Τάκης Τσαντήλας

Είμαι εδώ και είμαι όλος

Στάζουν ξανά οι τοίχοι δίπλα μου
με αίμα που δεν έζησα
και δάκρυ ενός άλλου
τόσο γνωστού
και τόσο ξένου 

κόντρα στο άνεμο
ανάβω φως για συντροφιά
να απαλύνει τις βροντές
να κατευνάσει - έστω λίγο - τη βροχή
που αδυσώπητη κυλά
στα πετρωμένα βλέμματα
μικρών αόρατων παιδιών

αδυνατώ πια να χαρώ
με πλίνθους λήθης
και μυθεύματα
κι αν με ρωτάς αν, είμαι καλά∙
ναι, καλά είμαι
γεμάτος γάζες 

είμαι εδώ
και είμαι όλος


Τάκης Τσαντήλας

Αέναος κύκλος

Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας
της φαντασίας
της προσμονής
και της θύμησης
δεν είναι τίποτα άλλο
παρά ένας αέναος κύκλος
μιας συνεπούς ασυνέπειας

Των μύθων
των οίστρων
 και των έγκαυλων αγγιγμάτων


Τάκης Τσαντήλας 

Μύηση στο αόρατο

Σαν μελωδία
σε ονειρική παραλία
σαν ασπασμός
σε σκήτη που καίει 
κερί αναλλοίωτο   
σαν όνειρο
που αφυπνίζει αισθήσεις

με καλοσύνη πολύδωρη
να προχωράς στους αιώνες
ως μύστης θαυμάτων

να καταγράφεις τ’ αόρατο 


Τάκης Τσαντήλας

Art: Pablo Picasso

Αυτοεξόριστοι

Τα χρόνια 
που περάσαμε μαζί
αυτοεξόριστοι  
στ’ ακρογιάλια των άστρων
ενώνουν τα θαύματα
και τα τραύματα
με μια σιωπή που συνθλίβει    
καθώς τριγυρίζει  ρακένδυτη 
βαθιά
μέσα στη νύχτα  
 
Κι είναι μακρά
πολύ μακρά
η μέσα νύχτα μας
τώρα που η φλόγα σέπεται 
κι η μνήμη ξεθωριάζει   


Τάκης Τσαντήλας

Κριτική αποτίμηση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Γιώτας Τριανταφύλλου «Κατάθεση ψυχής»

«Κατάθεση ψυχής» είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της Γιώτας Τριανταφύλλου και ο εύγλωττός αυτός τίτλος μάς προδιαθέτει εξ αρχής για μια αρκετά βαθιά κατάδυση στα συναισθηματικά τοπία της ποιήτριας. Να πούμε βεβαίως πως η ποιητικά αυτή συλλογή υπογράφεται από τις εκδόσεις «διάνοια» το 2021 και η εικονογράφηση από το Άγγελο Κορδογιάννη.  

Βουβός πόνος  

Μάζωξε ο πόνος και ο χρόνος
σαν σ’ αστραπή!
Βουβός ο πόνος
βουβός κι ο χρόνος, ζωή! 
Ξωμείναμε στη σκιά σου, άκαμπτοι.
Λυγάει το καλάμι ζωή.
Λυγάει γιατί μπορεί, όταν μπορεί
το λόγο να βρει! 

Η «κατάθεση ψυχής» της Γιώτας Τριανταφύλλου συγκροτείται γύρω από μια εξομολογητική, βαθιά εσωτερική φωνή. Ο ποιητικός λόγος μοιάζει να ανασύρεται από υπόγειες διαδρομές της μνήμης και του συναισθήματος, χωρίς να καταφεύγει σε ρητορική ή τεχνητή λογοτεχνικότητα. Είναι ανθρώπινος, απλός, βιωματικός, με φόντο μελαγχολικά και μοναχικά τοπία.

Ανθρώπινες σχέσεις 

Προχωρήσαμε μαζί
και φτάσαμε μόνοι
στον ίδιο δρόμο.
Σμιλέψαμε το ίδιο μονοπάτι
και το χωρίσαμε στα δύο.
Ματώσαμε άδικα, από την αρχή
ματώσαμε και ας ξέραμε,
οικειοθελώς πήγαμε
και ας μην είμαστε εμείς που ορίζουμε
το δρόμος μας πάντα. 

Ο λόγος της είναι άμεσος και συναισθηματικός, χωρίς στόμφο, λιτός αλλά διαπεραστικός, δομημένος γύρω από έναν γνήσιο υπαρξιακό στοχασμό και απευθύνεται σ’ έναν αναγνώστη συναισθηματικά ενεργό, που έχει περάσει μέσα από παρόμοιες εντάσεις και μπορεί να βρει, στους στοχασμούς της, καθρέφτη και συντροφιά. Οι Ανθρώπινες σχέσεις» αγγίζουν την ουσία της συνύπαρξης, της κοινής πορείας και τελικά της απόστασης που γεννιέται μέσα στην ανθρώπινη σχέση. 

Απουσία 

Δίνουμε και απουσιάζουμε
όταν είναι η σειρά μας.
Σιωπούμε.
Γαντζωμένοι στην αδικία
που κάναμε σημαία μας. 
Αμελήσαμε να είμαστε εκεί. 
Ανέτοιμοι να χωρέσουμε,
γίναμε τυφλοπόντικες.
Ποθήσαμε, δεν πήραμε,
χωρίς να δούμε
ότι λείπαμε.  

Η «Απουσία» είναι μια εξαιρετικά εύστοχη ποιητική αποτύπωση του ελλείμματος παρουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Φέρει υπαρξιακή βαρύτητα και διαθέτει λιτότητα που τονίζει την εσωτερική σύγκρουση.
«Δίνουμε και απουσιάζουμε»
Ο τόνος είναι εξομολογητικός και σχεδόν κατηγορητικός προς το “εγώ”, κάτι που δείχνει ενδοσκόπηση. Η γλώσσα είναι απλή, με πυκνές έννοιες, και δίνει χώρο στον αναγνώστη να βιώσει την απόρριψη, την αποτυχία, την απουσία.
 
Καθρέφτης 

Γυμνά χέρια, κρατούν μυστικά.
Κρυφοκοιτάνε στα σκοτάδια του χρόνου.
Σιγανή μελωδία, κερνά,
το λουσμένο με νιότη, μονοπάτι τους. 
Κακοτράχηλους δρόμους
ανηφορικούς διασχίζουν, 
λαβύρινθους κάθε λογής,
τα πάνε σε σκοτεινά γκαλντερίμια.
Κλαίει το αύριο στην παγωνιά του καθρέφτη.
Μετανιωμένο το είδωλο, θέλει να γυρίσει,
κάθε στιγμή, απ’ την αρχή να ζήσει! 

Ο «Καθρέφτης» είναι ένα στοχαστικό ποίημα με έντονη μεταφορικότητα, το οποίο κινείται ανάμεσα στη μνήμη, τη νοσταλγία και την αυτογνωσία. Μοιάζει με εσωτερικό μονόλογο, απόλυτα εστιασμένο στη συνείδηση του υποκειμένου. Ο καθρέφτης στο τέλος λειτουργεί καθοριστικά, όπως ένα ψυχολογικό σοκ. Φέρνει την αλήθεια, με όλα τα βάρη της. 

Φιλί   

Πόθησε να γιατρεύει χαραγμένες πληγές,
στις σάρκες ψυχών!
Ν’ αγγίξεις στιγμές, με νοτισμένο χάδι
κι άλλες σαν χείμαρρος να πνίξει το διάβα!   
Αφουγκράστηκε, το γοερό του κλάμα
πριν ακόμη καταλάβει πώς ήταν δικό του.
Στάθηκε αργά στα πονεμένα χείλη, να παρηγορηθεί.
Συγχώραμε, άργησα…
Είπε! 

 Η Κατάθεση ψυχής» δεν είναι απλώς ένας τίτλος· είναι κυριολεκτική πράξη. Μια πράξη εσωτερικής αποκάλυψης κι εξομολόγησης. Στην πρώτη της αυτή ποιητική συλλογή, η ποιήτρια καταθέτει μια στιβαρή και ευάλωτη ταυτόχρονα ποιητική φωνή, που αρθρώνεται με ειλικρίνεια και βάθος, μακριά από επιτήδευση και εντυπωσιασμό.
 
Βλέμμα μπροστά 

Μονότονο χρώμα ο γυρισμός.
Άλλοθι, στην εχθρική συμφιλίωση που συνταιριάσαμε
στην ξεχασμένη απλότητα της μοναξιάς.
Μεγαλόπρεπο χάρισμα Φθινοπώρου, η αμφιβολία,
στην άδεια ζωή μας, υποθάλπει λύπη.
Βλέμμα μπροστά σε άβγαλτες ώρες,
φθαρμένες στο τίποτα του χρόνου,
σε οδούς, αναμνήσεις!
Αναπολεί, ευωδιές λουλουδιών σε ακροποταμιές,
χωρίς το γκρίζο του δρόμου, με τόσες λακκούβες,
άναρχα,
βγαλμένες από θλιβερό κάδρο. 

Υπάρχει ισχυρή δραματουργική ένταση ανάμεσα στο «βλέμμα μπροστά» και τη «φθορά», τη «λύπη», την «απλότητα της μοναξιάς».  Αυτή η ένταση παράγει μια ουσιώδη υπαρξιακή δυναμική: το βλέμμα προς το μέλλον δεν είναι αισιόδοξο αλλά νοσταλγικά μελαγχολικό. Η ποιήτρια δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με λέξεις, αλλά να επικοινωνήσει έναν βαθύ, ανθρώπινο καημό, πως στις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα κι όταν ξεκινάμε μαζί, μπορεί να καταλήξουμε μόνοι, όχι πάντα από επιλογή. 

Γράμμα ζωής 

Μυστική δίοδος, με πραμάτειες ονείρου,
χαραγμένη σε γραμμή ζωής.
Νεοφερμένα τρόπαια, σε ζωές δυνάστες.
Λυγάς!
Ριψοκινδυνεύεις με αγωνία αιχμαλώτου χαρές
κ’ ονειρεύεσαι λύπες,
ικανές να πεισμώσουν τα όρια. 

Η γραφή της είναι άμεση, μελαγχολική αλλά όχι μεμψίμοιρη, και χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση εσωτερικής αντίστασης απέναντι στη φθορά. Εικόνες από τη φύση συνομιλούν αρμονικά με τα συναισθηματικά της τοπία. Παρά την εμφανή πρωτοπορεία στο ποιητικό της ταξίδι, διακρίνεται μια γλωσσική ωριμότητα και μια διάθεση φιλοσοφικού στοχασμού, στοιχεία που προοιωνίζονται έναν λόγο με εξελικτικό βάθος και αυθεντική αναζήτηση. Το «Γράμμα ζωής» μοιάζει με ένα απόσπασμα εσωτερικής ομολογίας, αλλά και βαθιά έντιμο ως προς την καταγραφή του ψυχικού τοπίου. Δεν προσφέρει λύσεις, αλλά στέκεται μέσα στην παλινδρόμηση του ανθρώπου που ονειρεύεται και λυγίζει, που νικά στιγμιαία και νιώθει αιχμάλωτος. Η ποιήτρια είναι εμφανές πως διαθέτει λεπτή ποιητική ευαισθησία, με έφεση στις υπαρξιακές εκφάνσεις του εαυτού, αλλά και στη μεταφορά της ψυχικής εμπειρίας σε λεκτικά σχήματα που αντέχουν την πολλαπλή ανάγνωση. 

Καλοκαιρινό λουλουδάκι 

Ήμουν…
Μικρό λουλουδάκι,
Καλοκαιρινό
με διάφανα πέταλα
και τεντωμένες κεραίες... 

Αυτό ήμουν!
Αχνό χρώμα. Ίδιες ρίζες! 

Το «Καλοκαιρινό λουλουδάκι» παρά τη μικρή του έκταση, είναι ιδιαίτερα ευσύνοπτο και φορτισμένο, προσφέροντας μια λυρική αυτοβιογραφία σε συμπύκνωση. Το ποίημα μιλά με απλότητα και διαφάνεια, αλλά πίσω από αυτή την απλότητα υπάρχει ένας κόσμος εσωτερικών συνδηλώσεων.
Το λουλούδι είναι καλοκαιρινό, δηλαδή συνδέεται με ζεστασιά, φως, ζωή, αλλά και παροδικότητα.
Ο τελευταίος στίχος «Ίδιες ρίζες!» φέρνει ένα υπόγειο αίσθημα συνέχειας ή προέλευσης: όσο κι αν έχει αλλάξει ή μαραθεί αυτό το λουλουδάκι  οι ρίζες του παραμένουν ίδιες. Υπάρχει δηλαδή μια σταθερότητα στην ταυτότητα, παρά τη φαινομενική φθορά ή την αλλαγή. 

Η Κατάθεση ψυχής είναι, τελικά, μια ποιητική χειρονομία συνάντησης με τον εαυτό και τον άλλον. Είναι μια φωνή που, ενώ ξεκινά δειλά, αποκτά βάθος και διάρκεια. Μια υπόσχεση συνέχειας για έναν ποιητικό λόγο που έχει ήδη λόγο ύπαρξης.
Η ποίησή της Γιώτας Τριανταφύλλου διαμορφώνεται όχι ως λογοτεχνική φιλοδοξία, αλλά ως ανάγκη ύπαρξης. Υπάρχει στο έργο της ένα ήθος εσωτερικής λιτότητας, μια ευγένεια που διαπερνά ακόμη και τις πιο δραματικές της εικόνες. Με την «κατάθεση ψυχής», η ποιήτρια δίνει στον αναγνώστη μια γραφή, καθαρή κι ανεπιτήδευτη, έτοιμη να συναντήσει άλλες ψυχές που γνωρίζουν, που θυμούνται, που ακόμα προσδοκούν. Και μέσα από αυτή τη συνάντηση, η ποίηση βρίσκει τον αληθινό της προορισμό. Να μας ενώνει στον αέρα και στο φως.

Τάκης Τσαντήλας - 05.05.205