Ήρθε ο
καιρός να πάρω λίγο απ' την ανάσα σου
και ν' αποτραβηχτώ στη σκήτη μου
στην ερημιά μου
ν' αφήσω πίσω μου
σημάδια κι ενθυμήματα
ίχνη σαθρά
της καταχνιάς και της οδύνης
να κλείσω αθόρυβα
της μνήμης την κερκόπορτα
με τα φθαρμένα άγκιστρα
και με τις αλυσίδες
να θάψω τα θολά χαρτιά της ποίησης
του πάθους τη φωτιά να αποχαιρετήσω
να καταβυθιστώ
μες στο σκοτάδι μοναχός
με τις απέριττες σιωπές
και τα θροΐσματα των ίσκιων
κι όταν ο ψίθυρος του ανέμου
αναδυθεί στιλπνός
από τα βάθη μυστικών καιρών
θα 'ρθω ξανά να σ' ανταμώσω
μ' ένα φιλί
που θα κρατώ κρυφό
σε μια σταγόνα μέσα της βροχής
που θα κυλά αθέατη
στα σφαλιστά μου μάτια
Τάκης Τσαντήλας
