Τάκης Τσαντήλας / Ανιχνεύοντας ουρανό

Ανασαιμιές αμάραντες


Δραπέτης στον άνεμο σε γνώρισα

ηλιοβασίλεμα από 'κείνα

που εισχωρούνε εντός σου

μύριζες αύρα θαλασσινή και άλμη

ηδύφωτη αλκή έπνευσες μέσα μου

την πεθυμιά  μυρίων παρεκτροπών ανέσυρες

ραίνοντας με ανασαιμιές αμάραντες το χρόνο

αμόλευτη νύμφη

των κρυφών μου σιωπών.

______________________________

Αποθυμιά


Η αποθυμιά κόμπος ασύχαστος

στην αποβάθρα για το άγνωστο

κι η μοναξιά να πεταρίζει ξάγρυπνη

στο αχανές τ' ουρανού

όπου γαλάζιο απέραντο εκτείνεται

και συναντά φεγγάρια άσβεστα

μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου.

_________________________________
 

Με τα μάτια της ψυχής


Κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι
δες με τα μάτια της ψυχής τον άνεμο
και το φεγγάρι που 'ναι ολόγιομο απόψε.
Δες με, από μακριά σου γνέφω
απ' τα κατάβαθα της θύμησης
από το μέλλον.
Δες με και αναπόλησε εκείνες τις στιγμές
τις μακρινές, τις άφαντες
που προκαλούσαμε τα κύματα
με τα παράτολμα βυθίσματα.
Ποιήματα υφαντά σχεδίασε
στον αργαλειό της ψυχής σου
κι ανίχνευσε με προσοχή
την ποθεινή προσέγγιση στον ήλιο
μην και καεί από το πάθος σου
από τη λάμψη που πυροδοτεί
το φωτισμένο πρόσωπο σου.
Την ανάσα μου άκου
της βροχής τους χτύπους
τον ξέφρενο χορό μέσα στα σπλάγχνα μου
την υγρασία των ματιών μου.

________________________________


Αερικό της νύχτας


Αργά περπάτησες μες στη βροχή

σιωπηλά μέσα στη θύελλα

και με προσκάλεσες ξανά

μ' εκείνο το επίμονο βλέμμα σου

που αδιασάλευτο ηδονικό γίνεται φως

πνοή και πρόσταγμα χορού

ερωτικού χορού μες στη βροχή

μέσα στη θύελλα

δίχως κανόνες και ορθούς βηματισμούς

απείθαρχο σαν μυθικό αερικό της νύχτας

να πλημμυρίζει ο νους και οι αισθήσεις

με βροχή

με θύελλα

με έρωτα

με σιωπή.

Αργά περπάτησες μες στη σιωπή

και χάθηκες.


Τάκης Τσαντήλας / Ανιχνεύοντας ουρανό / Οιωνός / 2007