Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020

Η ευωδιά της αδήριτης πλάνης

Με τα μάτια στραμμένα στη θύελλα 
από μακριά σε θωρώ καθώς έρχεσαι 
γεμάτη με ευώδεις ανθούς, αγαπημένη. 
Ο δρόμος μικραίνει, στενεύει και χάνεται 
καθώς της θωριάς σου η λάμψη 
καταλύει το χρόνο. 
Σε νιώθω που σπεύδεις 
που πλησιάζεις, που φτάνεις 
ωραία της μυαλού εσύ παρουσία 
κι οι λέξεις νωθρές και αδύναμες 
ανείπωτες μένουν 
θροΐσματα άηχα στη βουή του ανέμου. 
Σύγκορμος της χαράς ο σφυγμός 
απαντάται στα σύννεφα 
με την αιθέρια πλάνη 
τη στιγμή που ένα μέτοικο άστρο 
απεκδύει τη νύχτα 
ημερεύοντας με την αίγλη του 
την αψίθυμη μνήμη. 

ΥΓ: Και η σελήνη, μη θαρρείς, 
με τις δικές μας αυταπάτες γεμίζει. 


Τάκης Τσαντήλας