με τα μεγάλα δέντρα και τα πυκνά τους φυλλώματα
που περπατούσαμε αμέριμνοι
στον μύθο μέσα και στ’ όνειρο
κι ο χρόνος κυλούσε αργά και ανάλαφρα
σαν την γαλήνη που τραγουδάει
πριν την απογυμνώσει η θύελλα.
Την έλξη νοστάλγησα
την ποθητή εκείνη έλξη που δονούσε το σύμπαν
και προσκαλούσε να γευτούν οι αισθήσεις μας
τα ευωδιές των ποιημάτων
καθώς ο ουρανός μας έραινε με λιακάδες και χιόνια
και οι βροχές των αιώνων
κυλούσαν αισθαντικά στο κορμί μας.
Νοστάλγησα τη θητεία μας στο Καλοκαίρι
τότε που ήλιος και έρωτας
άφηναν τα σημάδια τους έκδηλα
στα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά μας
και τις νύχτες ανάβαμε με ευλάβεια τ’ άστρα
προσκαλώντας να προσέλθει η μουσική
να χορέψει ταγκό με το πάθος.
__ Κάποια μέρα ωστόσο, οφείλω
να σταματήσω να νοσταλγώ.
Θα επιστρέψω τότε κρυφά στα οικεία μας μέρη
θα προσπεράσω τα πάθη αλλοτινών εποχών
θα σπάσω τον κοινό παραμορφωτικό μας καθρέπτη
ατενίζοντας κατά πρόσωπο
την ζοφερή μας πραγματικότητα.
Τάκης Τσαντήλας
