Άχρονες
οι στιγμές
δεν μετριούνται σε έκταση
αλλά σε ένταση
καθώς δρασκελούν στο παρόν
εκεί που ελάχιστα βλέπεις
και που μονάχα αισθάνεσαι
το άγγιγμα του φεγγαριού στα μαλλιά σου
και θυμάσαι
θυμάσαι
θυμάσαι
του ποθητούς, του Απρίλη, ανθούς
να ευωδιάζουν
και τις πευκοβελόνες να σμίγουν με κύματα
καθώς το εαρινό αεράκι θροΐζει
και σου τονίζει επίμονα·
σαν τη ματιά που σκαλώνει στο πάθος να καις
σαν μοναξιά που θυμάται να κλαις
σαν αγκαλιά να παρίστασαι.
Τάκης Τσαντήλας
δεν μετριούνται σε έκταση
αλλά σε ένταση
καθώς δρασκελούν στο παρόν
εκεί που ελάχιστα βλέπεις
και που μονάχα αισθάνεσαι
το άγγιγμα του φεγγαριού στα μαλλιά σου
και θυμάσαι
θυμάσαι
θυμάσαι
του ποθητούς, του Απρίλη, ανθούς
να ευωδιάζουν
και τις πευκοβελόνες να σμίγουν με κύματα
καθώς το εαρινό αεράκι θροΐζει
και σου τονίζει επίμονα·
σαν τη ματιά που σκαλώνει στο πάθος να καις
σαν μοναξιά που θυμάται να κλαις
σαν αγκαλιά να παρίστασαι.
Τάκης Τσαντήλας