ν’ ανεβεί σε μια σκάλα αθέατη
μια σκάλα καμωμένη
από σήμαντρα σεπτών άστρων
και μυστικών θαυμάτων του καιρού
να πλανηθεί στο αχανές του ορίζοντα
ν’ αλαργέψει την ατέρμονη θάλασσα
και θυμάσαι.
Θυμάσαι πόσο σου άρεσε
να ξεστρατίζεις τις νύχτες στο άγνωστο
αγκαλιά με τον άνεμο
να τον κοιτάζεις βαθιά μες στα μάτια
να προσπαθείς ν’ ανιχνεύσεις
τις κρυφές του συσπάσεις
τις μύχιες του σκέψεις
την ώρα που αυτός
στροβίλιζε ψηλά τους σφυγμούς του
και θρόιζε φύλλα και όνειρα.
Έχεις μια οικειότητα με τα όνειρα
- πάντα την είχες -
θαρρώ πως γνωρίζεις καλά τα μικρά μυστικά τους
τα ευκταία σκιρτήματα
τους παλμούς τους
εκείνα τ’ ανάλαφρα αγγίγματα που διαχέονται μέσα σου
και χαράσσουν το νου σου.
Τάκης Τσαντήλας
